Αντίο ΠΑΠΠΟΥ ...

Ποτέ μέχρι σήμερα, στο blog μου δεν είχα αναφερθεί σε οικογενειακά ή προσωπικά ζητήματα. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν προφανώς. Σε αυτό το Post όμως θα κάνω τη μία και μοναδική εξαίρεση για έναν άνθρωπο στον οποίο οφείλω πολλά...
Σήμερα το πρωί έχασα τον ΠΑΠΠΟΥ μου. "Έφυγε". Κοιμήθηκε και δε ξύπνησε ποτέ ξανά. Είχε περάσει τις τελευταίες εβδομάδες με πολλούς πόνους. "Να πεθάνω για να μην πονάω", μου έλεγε κλαίγοντας τις τελευταίες φορές που τον είχα δει. Η τελευταία του επιθυμία τελικά έγινε πραγματικότητα. "Έφυγε" στο κρεβάτι του, στο σπίτι του... και ηρέμησε.
Στην ελληνική οικογένεια, οι παππούδες/γιαγιάδες παίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο. Η δική μου δεν ξέφυγε από τον κανόνα αυτό... Το αντίθετο μάλιστα. Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ήταν και πατέρας και παππούς για πολλά χρόνια. Ο ΠΑΠΠΟΥΣ μου δεν θα έλεγες ότι ήταν ο πιο κοινωνικός άνθρωπος του κόσμου. Ούτε η ψυχή της παρέας, με αρκετές παραξενιές θα έλεγα. Έβαζε όμως πάνω από όλα την οικογένειά του. Ήταν δύσκολος χαρακτήρας, Εύκολα μπορούσες να τσακωθείς μαζί του για το παραμικρό χωρίς να το καταλάβεις. Παρόλα αυτά όμως, του οφείλω την επιβίωσή μου ως άνθρωπος όταν υπήρχαν άλλες καταστάσεις και συνθήκες πριν από 2-3 δεκαετίες.
Χάρις σε αυτόν έκανα κάθε καλοκαίρι 3 μήνες διακοπές. Αλήθεια πως άντεχε εμένα και τον αδερφό μου τόσα καλοκαίρια; Χάρις σε αυτόν απόλαυσα παιδικές βόλτες σε πάρκα και παραλίες. Και το κυριότερο, χάρις σε αυτόν είχαμε ένα σπίτι να μείνουμε όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να πάρουν ξεχωριστούς δρόμους...  Χάρις σε αυτόν έκανα πολλά πράγματα στη ζωή μου τα οποία δε θα μπορούσα. Ήταν εκεί, δίπλα μου, ακόμα κι αν, όπως είπα, είχε αρκετές ιδιοτροπίες. Μέχρι την τελευταία μέρα τα είχε 400 και με συμβούλευε... για ότι θέμα μπορεί κάποιος να φανταστεί. Αλλά δυστυχώς έφυγε....
Δε νομίζω να του άρεσε να με δει να κλείω, αλλά ρε ΠΑΠΠΟΥ, άσε με να κλάψω και να πονέσω για όσο θέλω...
Αντίο και σε ευχαριστώ για όλα.