Αντίο ΠΑΠΠΟΥ ...

Ποτέ μέχρι σήμερα, στο blog μου δεν είχα αναφερθεί σε οικογενειακά ή προσωπικά ζητήματα. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν προφανώς. Σε αυτό το Post όμως θα κάνω τη μία και μοναδική εξαίρεση για έναν άνθρωπο στον οποίο οφείλω πολλά...
Σήμερα το πρωί έχασα τον ΠΑΠΠΟΥ μου. "Έφυγε". Κοιμήθηκε και δε ξύπνησε ποτέ ξανά. Είχε περάσει τις τελευταίες εβδομάδες με πολλούς πόνους. "Να πεθάνω για να μην πονάω", μου έλεγε κλαίγοντας τις τελευταίες φορές που τον είχα δει. Η τελευταία του επιθυμία τελικά έγινε πραγματικότητα. "Έφυγε" στο κρεβάτι του, στο σπίτι του... και ηρέμησε.
Στην ελληνική οικογένεια, οι παππούδες/γιαγιάδες παίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο. Η δική μου δεν ξέφυγε από τον κανόνα αυτό... Το αντίθετο μάλιστα. Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ήταν και πατέρας και παππούς για πολλά χρόνια. Ο ΠΑΠΠΟΥΣ μου δεν θα έλεγες ότι ήταν ο πιο κοινωνικός άνθρωπος του κόσμου. Ούτε η ψυχή της παρέας, με αρκετές παραξενιές θα έλεγα. Έβαζε όμως πάνω από όλα την οικογένειά του. Ήταν δύσκολος χαρακτήρας, Εύκολα μπορούσες να τσακωθείς μαζί του για το παραμικρό χωρίς να το καταλάβεις. Παρόλα αυτά όμως, του οφείλω την επιβίωσή μου ως άνθρωπος όταν υπήρχαν άλλες καταστάσεις και συνθήκες πριν από 2-3 δεκαετίες.
Χάρις σε αυτόν έκανα κάθε καλοκαίρι 3 μήνες διακοπές. Αλήθεια πως άντεχε εμένα και τον αδερφό μου τόσα καλοκαίρια; Χάρις σε αυτόν απόλαυσα παιδικές βόλτες σε πάρκα και παραλίες. Και το κυριότερο, χάρις σε αυτόν είχαμε ένα σπίτι να μείνουμε όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να πάρουν ξεχωριστούς δρόμους...  Χάρις σε αυτόν έκανα πολλά πράγματα στη ζωή μου τα οποία δε θα μπορούσα. Ήταν εκεί, δίπλα μου, ακόμα κι αν, όπως είπα, είχε αρκετές ιδιοτροπίες. Μέχρι την τελευταία μέρα τα είχε 400 και με συμβούλευε... για ότι θέμα μπορεί κάποιος να φανταστεί. Αλλά δυστυχώς έφυγε....
Δε νομίζω να του άρεσε να με δει να κλείω, αλλά ρε ΠΑΠΠΟΥ, άσε με να κλάψω και να πονέσω για όσο θέλω...
Αντίο και σε ευχαριστώ για όλα.

Η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια - Sonar In Action

Περισσότερο από τα τελευταία δύο χρόνια έχω αφιερώσει μεγάλου κομμάτι τις εργασίας μου στην ποιότητα λογισμικού, πώς αυτή μετριέται και φυσικά πώς μπορούμε να τη βελτιώσουμε μέσα από συνεχείς δραστηριότητες στη διαδικασία ανάπτυξης.

Η ενασχόλησή μου με την open-source πλατφόρμα του Sonar ( http://www.sonarsource.org ) το οποίο αξιοποιήθηκε στην πράξη από πολλά project στα οποία συμμετείχα τους τελευταίους μήνες, μετατράπηκε σε κάποιο είδος εξειδίκευσης. 

Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να ξεκινήσει μία συγγραφική προσπάθεια σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Manning για τη συγγραφή ενός σχετικού βιβλίου. 

Μετά από αρκετούς μήνες προσπαθειών η πρώτη έκδοση του βιβλίου (Sonar in Action) είναι διαθέσιμη, γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα και με γεμίζει με κουράγιο για τη συνέχεια. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δει τα περιεχόμενα του βιβλίου και να κατεβάσει το πρώτο κεφάλαιο (Why Sonar) στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.manning.com/papapetrou

If children...

Children Learn What They Live
 
If children live with criticism, they learn to condemn.
If children live with hostility, they learn to fight.
If children live with fear, they learn to be apprehensive.
If children live with pity, they learn to feel sorry for themselves.
If children live with ridicule, they learn to feel shy.
If children live with jealousy, they learn to feel envy.
If children live with shame, they learn to feel guilty.
if children live with encouragement, they learn confidence.If children live with tolerance, they learn patience.
If children live with praise, they learn appreciation.
If children live with acceptance, they learn to love.
If children live with approval, they learn to like themselves.
If children live with recognition, they learn it is good to have a goal.
If children live with sharing, they learn generosity.
If children live with honesty, they learn truthfulness.
If children live with fairness, they learn justice.
If children live with kindness and consideration, they learn respect.
If children live with security, they learn to have faith in themselves and in those about them.
If children live with friendliness, they learn the world is a nice place in which to live.


By Dorothy Law Nolte, Ph.D.

Βανδή και Time Machine...

Αν και δεν είμαι fan της κ. Βανδή ... άκουσα πριν λίγες ημέρες στο ραδιόφωνο ένα παλαιό της τραγούδι με τίτλο "Σήμερα". Για κάποιο λόγο πρόσεξα ιδιαίτερα το στίχο και με έκπληξη διαπίστωσα πόσο επίκαιρος ( ένα μέρος αυτού ) μπορεί να θεωρηθεί για τη γενιά μου... Τριαντάρηδες με οικογένεια.

Μικροί βιαζόμασταν να γίνουμε μεγάλοι
Το μέλλον όνειρο και το παρόν σπατάλη
Του παιδικού μυαλού μας ήταν λάθη
Τώρα πληρώσαμε κι έχουμε μάθει

Αύριο... αβέβαιο το αύριο
Με άγνωστο σενάριο
Δεν ξέρεις πως μπορεί η ζωή να μας τα φέρει

Τώρα που πραγματοποιήθηκε η ευχή μας
Να γίνουμε μεγάλοι, μικρή είναι η ζωή μας
Δε φτάνει ο χρόνος πια για τα όνειρά μας
Πάνε τα χρόνια μας τα παιδικά μας...

Πού είναι άραγε αυτή η Time Machine να γυρίσω μερικά χρονάκια πίσω... :( να αλλάξω 1-2 πραγματάκια... ; 

Ευχές για το 2012

Μια και σίγά - σιγά αρχιζουν οι άδειες των διακοπών, με αυτό το post θέλω να δώσω τις ευχές μου για το νέο έτος που μας ανοίγει την πόρτα...

Χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις... για το 2012

Να έχουμε όλοι μας την υγείας μας... πάνω από όλα και πρώτα από όλα!!!!
Να έχουμε κοντάς μας ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε ( βλ. οικογένεια , καλούς φίλους κτλ. ) και να τους αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε.
Να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο... όσο κι αν φαντάζει δύσκολο σε κάποιες περιπτώσεις
Να χαμογελάμε ... δεν κοστίζει τίποτα...
Να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο τόσο για εμάς όσο και για την κοινωνία μας...

και σε ένα χρόνο από τώρα να ατενίζουμε με ακόμα μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον μας!

Καλές γιορτές σε όλους εμάς και τις οικογένειές μας!!