Ένα πράγμα που δεν αντέχω, είναι η αγένεια. Και ιδιαίτερα απο καταστηματάρχες, περιπτεράδες, ταξιτζήδες, και επαγγελματίες τέλος πάντων που σκοπός τους είναι να σε εξυπηρετήσουν. Πας να πάρεις τσιγάρα στο περίπτερο, και είναι ο περιπτεράς εκεί, μέσα απο το μικρό παραθυράκι του, με την άσπρη φανέλα του και τη μικροσκοπική τηλεόραση, με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και βλέμμα «Δεν μας χέζεις κι εσύ». «Καλημέρα» του λες, σε κοιτάει σαν βόδι. Ζητάς τα τσιγάρα σου, στα δίνει, πληρώνεις, «Ευχαριστώ πολύ» του λες, συνεχίζει να σε κοιτάει σαν βόδι. Σκέφτεσαι πως μάλλον είναι μουγκός ο άνθρωπος, και τσάμπα έχεις αρχίσει να σιχτιρίζεις απο μέσα σου. Για να το επιβεβαιώσεις επιλέγεις να τον ρωτήσεις για κάτι «πόσο κάνει». Διαλέγεις βέβαια κάτι που να κοστίζει περισσότερο απο 10 ευρώ αλλιώς θα στο δείξει με τα δάχτυλα, και σε κάθε περίπτωση αποφεύγεις να ρωτήσεις για κάτι που κοστίζει ακριβώς ένα ευρώ γιατί είναι ικανός να στο δείξει με το μεσαίο δάχτυλο. «Πόσο κάνει το περιοδικό 'Φίλοι του χαρταετού';» (Όχι το πρώτο τεύχος που είναι σε τιμή γνωριμίας, το δεύτερο που πλέον έχουμε παραγνωριστεί). «Εικοσιτρήα ευρώ» λέει κοφτά, και αναρωτιέσαι πως κατάφερε να κάνει ορθογραφικό λάθος στον προφορικό λόγο, και μάλιστα σε φωνήεν. Αφού λοιπόν μπορεί να μιλήσει, γιατί είναι τόσο δύσκολο να χρησιμοποιεί κατά καιρούς τις τρεις λεξούλες «καλημέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ»;? Το ίδιο συμβαίνει και για πολλούς ταξιτζήδες, που ανοίγουν το στόμα τους μόνο για να πουν «σιγά τη μπόρτα». Ούτε που πας δεν σε ρωτάνε, αν δεν μιλήσεις θα ξεκινήσει και θα σε πάει όπου γουστάρει αυτός.
Αλλά ακόμα πιο πολύ μου τη δίνουν οι γείτονες που δεν απαντάνε όταν λες μια καλημέρα. Πόσο γαϊδούρι μπορεί να είσαι, για να σε χαιρετάει ένας άνθρωπος και να μην γυρίζεις καν να τον κοιτάξεις;? Εντάξει, ο ταξιτζής μπορεί να έτυχε σε άσχημη μέρα, να είχε τα δικά του, να δούλευε όλο το βράδυ, οτιδήποτε. Σε όλους τυχαίνει να μας πάει στραβά μια μέρα και να μη γουστάρουμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο. Μπορούμε όμως να λέμε μια καλημέρα όταν συναντάμε τον γείτονα καθημερινά στο δρόμο, στο ασανσέρ, στην είσοδο. Δεν θα μας πέσει ο κώλος. Τυχαίνει πολλές φορές να πω καλημέρα σε κάποιον άγνωστο που έτυχε να μπούμε μαζί στο ασανσέρ της πολυκατοικίας μου, και να με κοιτάξει με απορία λες και τον ρώτησα για μεντεσέδες. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα χαμογελάσουν ευγενικά μόλις σε δουν και θα σε χαιρετήσουν, ακόμα κι αν δεν σε ξέρουν.
Χαμογελάστε λοιπόν στους γύρω σας, και πείτε μια καλημέρα. Σίγουρα θα τους ανεβάσετε τη διάθεση αλλά και τη δική σας. Έχουμε καταλήξει να μένουμε για χρόνια στην ίδια γειτονιά και να μην έχουμε ανταλλάξει κουβέντα. Ο κόσμος έχει ανάγκη απο καλοσύνη, ευγένεια, γενναιοδωρία, ευαισθησία. Ας ξεκινήσουμε απο τα βασικά λοιπόν, απο ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα.
Καλημέρα!
Στο μονοπάτι σαν θα βγεις
μιας ανοιξιάτικης αυγής
να μη ξεχάσεις να της πεις
μια καλημέρα της ζωής
Μια καλημέρα είναι αυτή
πεσ' την κι ας πέσει χάμω
Παλάτια χτίζουν οι θεοί
και μεις πάνω στην άμμο
Με τα χαράματα σαν βγεις
από την πόρτα της ζωής
μια καλημέρα να της πεις
κι ας είσαι μόνος μεσ' τη γης
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
